Μέσα στη πορεία των 106 χρόνων ο Άρης είχε τη τιμή να αναδείξει πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές!
Ποδοσφαιριστές που θεωρούνται ταυτόχρονα και σημαίες, άλλοι που "έφυγαν" και άλλοι που βρίσκονται εν ζωή.
Θα γράψω ενδεικτικά κάποια ονόματα που προκαλούν ανατριχίλα και μόνο στο άκουσμα τους.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Νίκος Αγγελάκης και ο Νίκος Κίτσος, οι δυο απόλυτοι προπολεμικοί σκόρερ.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Κώστας Βικελίδης, ο Νικηφόρος Βικελίδης αλλά και ο Διονύσης Καλτέκης.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο Λεωνίδας Ποζάνης, ο Μουφίτ Καλλιοντζής, ο Ηλίας Κεμαλίδης αλλά και ο μυθικός τερματοφύλακας Κώστας Βελλιάδης.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Βαγγέλης Συρόπουλος, ο Άγγελος Σπυρίδων, ο Νίκος Χρηστίδης, ο Αλέκος Αλεξιάδης.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Ντίνος Κούης, ο Θόδωρος Πάλλας, ο Γιώργος Ζήνδρος, ο Όλε Σκόμποε.
Και πολλοί άλλοι ακόμη.
"Ξέχασα" κάποιον;
Ίσως όχι, απλά τον άφησα τελευταίο γιατί είναι και ο σπουδαιότερος, ο κορυφαίος όλων!
Ναι καλά καταλάβατε, είναι ο εμβληματικός Κλεάνθης Βικελίδης!
Είναι ο απόλυτος ποδοσφαιράνθρωπος, αυτός που πρόσφερε περισσότερα απ'τον καθένα και είμαι σίγουρος ότι από εκεί ψηλά συμφωνεί και ο αείμνηστος Αλκέτας, ο θρυλικός "τάπας" (Συρόπουλος) ή ο μεγάλος του αδερφός Κώστας Βικελίδης.
Αυτοί που βρίσκονται εν ζωή όπως ο Ντίνος Κούης ή ο Νίκος Χρηστίδης και που μου κάνουν την υπέρτατη τιμή να είναι και μέλη της σελίδας σίγουρα θα συμφωνούν και αυτοί μαζί μου.
Ο Κλεάνθης Βικελίδης υπήρξε ο άνθρωπος για τον οποίον γράφτηκαν στον τύπο διθυραμβικοί τίτλοι, περισσότεροι απ'τον καθένα!
Υπήρξε ο άνθρωπος ψυχή τε και σώματι και κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Υπήρξε ο άνθρωπος που υπηρέτησε τον Σύλλογο ως ποδοσφαιριστής, ως παράγοντας, ως προπονητής, ως πρόεδρος!
Υπήρξε ο άνθρωπος που "καρπώθηκε" περισσότερο απ'τον καθένα τον απόλυτο σεβασμό των αντιπάλων!
Από το 1932 όταν και πρωτοεμφανίστηκε στη πρώτη ομάδα μέχρι το 1988 που άφησε τη τελευταία του πνοή, ήταν εκεί για τον Άρη, με πολύ μικρά "κενά" διαστήματα στη διάρκεια της ζωής του.
Κάποτε, ο πρόσφατα εκλιπών Λεωνίδας Ποζάνης είπε:
«Ο Κλεάνθης, αν η μπάλα ήταν το κεφάλι της μητέρας του, δε θα δίσταζε ακόμη και αυτή να τη σουτάρει», δείχνοντας με αυτή την εμφατική δήλωση το πάθος και την αγάπη που διέκρινε τον ίδιο για το ποδόσφαιρο και τον Άρη!
Το 2004 το θρυλικό Χαριλάου θα μετονομαστεί και θα φέρει δικαίως το όνομα του.
Κάποιοι (ευτυχώς λίγοι), ακόμη και σήμερα δε συμφωνούν μ'αυτό...
Όταν διαβάσουν ή μελετήσουν λίγο καλύτερα την ιστορία του ποδοσφαιρικού Άρη (και όχι επιφανειακά και επιδερμικά) ίσως αλλάξουν άρδην την άποψη τους...
Θα ξαναγράψω κάτι που αποτύπωσα παλιότερα μέσα στη σελίδα.
Ο θρυλικός Αλέκος Αλεξιάδης, σε κατ'ιδίαν συζήτηση που είχα μαζί του μου εκμυστηριεύτηκε το εξής και που δε χωράει πολλά πολλά...:
«Το γήπεδο είναι του Κλεάνθη, κανενός άλλου και μόνο το όνομα του έπρεπε να μπεί σ'αυτό!
Τι θέλεις, να σηκωθεί από τον τάφο του και να μας φάει όλους;»
Αλήθεια, αν δεν έχουν βαρύτητα τα λόγια του Αλεκάρα, τότε ποιανού έχουν;
Ποδοσφαιριστές που θεωρούνται ταυτόχρονα και σημαίες, άλλοι που "έφυγαν" και άλλοι που βρίσκονται εν ζωή.
Θα γράψω ενδεικτικά κάποια ονόματα που προκαλούν ανατριχίλα και μόνο στο άκουσμα τους.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Νίκος Αγγελάκης και ο Νίκος Κίτσος, οι δυο απόλυτοι προπολεμικοί σκόρερ.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Κώστας Βικελίδης, ο Νικηφόρος Βικελίδης αλλά και ο Διονύσης Καλτέκης.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο Λεωνίδας Ποζάνης, ο Μουφίτ Καλλιοντζής, ο Ηλίας Κεμαλίδης αλλά και ο μυθικός τερματοφύλακας Κώστας Βελλιάδης.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Βαγγέλης Συρόπουλος, ο Άγγελος Σπυρίδων, ο Νίκος Χρηστίδης, ο Αλέκος Αλεξιάδης.
Σημαία του Άρη θεωρείται ο Ντίνος Κούης, ο Θόδωρος Πάλλας, ο Γιώργος Ζήνδρος, ο Όλε Σκόμποε.
Και πολλοί άλλοι ακόμη.
"Ξέχασα" κάποιον;
Ίσως όχι, απλά τον άφησα τελευταίο γιατί είναι και ο σπουδαιότερος, ο κορυφαίος όλων!
Ναι καλά καταλάβατε, είναι ο εμβληματικός Κλεάνθης Βικελίδης!
Είναι ο απόλυτος ποδοσφαιράνθρωπος, αυτός που πρόσφερε περισσότερα απ'τον καθένα και είμαι σίγουρος ότι από εκεί ψηλά συμφωνεί και ο αείμνηστος Αλκέτας, ο θρυλικός "τάπας" (Συρόπουλος) ή ο μεγάλος του αδερφός Κώστας Βικελίδης.
Αυτοί που βρίσκονται εν ζωή όπως ο Ντίνος Κούης ή ο Νίκος Χρηστίδης και που μου κάνουν την υπέρτατη τιμή να είναι και μέλη της σελίδας σίγουρα θα συμφωνούν και αυτοί μαζί μου.
Ο Κλεάνθης Βικελίδης υπήρξε ο άνθρωπος για τον οποίον γράφτηκαν στον τύπο διθυραμβικοί τίτλοι, περισσότεροι απ'τον καθένα!
Υπήρξε ο άνθρωπος ψυχή τε και σώματι και κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Υπήρξε ο άνθρωπος που υπηρέτησε τον Σύλλογο ως ποδοσφαιριστής, ως παράγοντας, ως προπονητής, ως πρόεδρος!
Υπήρξε ο άνθρωπος που "καρπώθηκε" περισσότερο απ'τον καθένα τον απόλυτο σεβασμό των αντιπάλων!
Από το 1932 όταν και πρωτοεμφανίστηκε στη πρώτη ομάδα μέχρι το 1988 που άφησε τη τελευταία του πνοή, ήταν εκεί για τον Άρη, με πολύ μικρά "κενά" διαστήματα στη διάρκεια της ζωής του.
Κάποτε, ο πρόσφατα εκλιπών Λεωνίδας Ποζάνης είπε:
«Ο Κλεάνθης, αν η μπάλα ήταν το κεφάλι της μητέρας του, δε θα δίσταζε ακόμη και αυτή να τη σουτάρει», δείχνοντας με αυτή την εμφατική δήλωση το πάθος και την αγάπη που διέκρινε τον ίδιο για το ποδόσφαιρο και τον Άρη!
Το 2004 το θρυλικό Χαριλάου θα μετονομαστεί και θα φέρει δικαίως το όνομα του.
Κάποιοι (ευτυχώς λίγοι), ακόμη και σήμερα δε συμφωνούν μ'αυτό...
Όταν διαβάσουν ή μελετήσουν λίγο καλύτερα την ιστορία του ποδοσφαιρικού Άρη (και όχι επιφανειακά και επιδερμικά) ίσως αλλάξουν άρδην την άποψη τους...
Θα ξαναγράψω κάτι που αποτύπωσα παλιότερα μέσα στη σελίδα.
Ο θρυλικός Αλέκος Αλεξιάδης, σε κατ'ιδίαν συζήτηση που είχα μαζί του μου εκμυστηριεύτηκε το εξής και που δε χωράει πολλά πολλά...:
«Το γήπεδο είναι του Κλεάνθη, κανενός άλλου και μόνο το όνομα του έπρεπε να μπεί σ'αυτό!
Τι θέλεις, να σηκωθεί από τον τάφο του και να μας φάει όλους;»
Αλήθεια, αν δεν έχουν βαρύτητα τα λόγια του Αλεκάρα, τότε ποιανού έχουν;