Η προηγούμενη (28 Ιουνίου 1970), ήταν μέρα θριάμβου.
Πρίν από 50 ακριβώς χρόνια, στις 29 Ιουνίου 1970 είχε ξημερώσει μια όμορφη μέρα!
Μια γλυκιά μέρα, γιατί ξύπνησε ο φίλος και οπαδός του Άρη και αντίκρυσε σε όλα τα περίπτερα της χώρας τα κιτρινόμαυρα πρωτοσέλιδα.
Κράτησε την εφημερίδα Αθλητικά Νέα (και όχι μόνο) στα χέρια του με περηφάνια, με δάκρυα χαράς και χαμόγελα.
Την 29η Ιουνίου 1970 όλοι έσπευσαν στα περίπτερα και τα ψιλικατζίδικα της εποχής να πιάσουν και να διαβάσουν τα κατορθώματα του Αλεξιάδη, του Παπαϊωάννου, του Χρηστίδη και των υπόλοιπων παικταράδων του Μίλοβαν Τσίριτς.
Το πιο γλυκό πρωτοσέλιδο (μέχρι το επόμενο) ήταν γεγονός!
Ο μεγάλος Νίκος Καμπάνης, ο μεγάλος πρόεδρος, είχε επιτέλους δικαιωθεί.
Εκείνες οι μέρες ήταν ξεχωριστές, όχι μόνο γιατί κατακτήθηκε ένα τρόπαιο αλλά γιατί υπήρξε η «ηχηρή» απάντηση απέναντι στο κατεστημένο του Ασλανίδη που δεν ήθελε επ'ουδενί το μεγαλείο του Άρη στη πλάτη του...
Το «φορτώθηκε» όμως, γιατί εκείνη η ομάδα δεν λογάριαζε τίποτα, γιατί είχε έναν πρόεδρο με έναν τόνο κάκαλα, γιατί είχε παικταράδες που μασούσαν σίδερα, γιατί είχε έναν γίγαντα λαό που τη προηγούμενη μέρα δεν άφησε κανένα περιθώριο στους αντίπαλους οπαδούς (μειοψηφία) να σηκώσουν κεφάλι...
Μια ομάδα τιμημένη αλλά και αδικημένη, που αν την άφηναν θα έπαιρνε και άλλους τίτλους!
Μια ομάδα θρυλική που δυο χρόνια μετά την αποδεκάτισε το σύστημα με τις γνωστές τιμωρίες των ποδοσφαιριστών της.
Τι κι αν πέρασαν 50 χρόνια, περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι...
Πολλοί λένε ότι εκείνο το Κύπελλο «κουβαλάει» μια κατάρα μέσα του, έκτοτε ο Άρης δε ξαναβρήκε τη χαρά ενός τίτλου, ποτέ ξανα ο Αρειανός μέχρι σήμερα δε βρέθηκε στην ευχάριστη θέση όπως βρέθηκαν όλοι αυτοί οι εικονιζόμενοι στη φωτογραφία μας.
Τουλάχιστον, όσους τίτλους κατέκτησε ο Άρης τους κατέκτησε μέσα στο χορτάρι (και στα ξερά προπολεμικά γήπεδα) με την αξία του!
Αν ήταν στο χέρι μου, όλες αυτές οι ιστορικές φωτογραφίες που έχουν ανέβει απ'αυτήν εδώ τη σελίδα θα «κοσμούσαν» κάθε γωνιά του Κλεάνθης Βικελίδης!
Αποδυτήρια, διάδρομοι, αίθουσα τύπου, όλοι οι χώροι, θα υπήρχε παντού ο Κλεάνθης Βικελίδης, ο Νίκος Κίτσος, ο Νίκος Αγγελάκης, ο Αλκέτας Παναγούλιας, ο Μουφίτ Καλλιοντζής, ο Αλέκος Αλεξιάδης, ο Λεωνίδας Ποζάνης, ο Ντίνος Κούης και όλοι αυτοί που γιγάντωσαν τον Άρη μας!
Αν ήταν στο χέρι μου, όλες οι ιστορικές οπαδικές φωτογραφίες θα «κοσμούσαν» το Κλεάνθης Βικελίδης, ναι, αυτές οι παλιές και για κάποιους «ξεθωριασμένες» φωτογραφίες που νομίζουν ότι δεν αντέχουν στον χρόνο...
Η παρακαταθήκη του Συλλόγου είναι ο κόσμος του και η ιστορία του! Πάνος Κατσούφρος
