Περιήγηση στη παλιά Θεσσαλονίκη μέσα από διηγήσεις παλιών Αρειανών.
Ανάρτηση γεμάτη Άρη, κατάθεση Αρειανής ψυχής, διήγηση που σε "ταξιδεύει" στα άδυτα της παλιάς Λέσχης του Συλλόγου!
Παλιό Εντευκτήριο του Άρη (Βασιλίσσης Όλγας 30)
«Η "Λέσχη του Άρεως" στεγάστηκε μετά τον πόλεμο σ'αυτό το αρχοντικό, στον πρώτο όροφο, και αποτέλεσε τον κύριο πόλο έλξης των νεαρών Αγιατριωδών, αλλά και πολλών άλλων.
Το εντευκτήριο αυτό στέγασε και το σύνολο της δικιάς μας παρέας του Χείμαρρου, η οποία, έχοντας μάλιστα τον αέρα του πολυπληθούς, του αθλογνώστη και του ντόπιου, κυριάρχησε στο νέο χώρο και αποτέλεσε τον πυρήνα της Λέσχης, ώστε όλοι σχεδόν οι μεταγενέστεροι θυμούνται και συμπαθούν ακόμα πολλούς και από τους παλιούς μου φίλους, ο δε Αρχέλαος εκλέχτηκε και πρόεδρος του Άρη, αργότερα.
Εκεί όμως παλιά, στο "παλατάκι" μας, δεν είμασταν μόνο οι μαχητικοί Κίτρινοι, κατά πως και το όνομα του Αρχαίου Θεού επέβαλε, είμασταν οι φίλοι, οι άνθρωποι, οι διαλογιζόμενοι, οι συναθλούμενοι, ψυχαγωγούμενοι και συνδιαλεγόμενοι.
Απολαύσανε τη Λέσχη τότε οι παλιοί Αρειανοί στα γεράματα τους και τη χάσαμε οι νέοι "απάνω στη γλύκα".
Μέσα είχε τότε η Στέγη μας πινγκ-πονγκ, τάβλια, ντάμες, ντόμινα, σκάκια, τράπουλες. Σε άλλες αίθουσες φυλάγανε τα κύπελλα και τα διπλώματα, συνεδρίαζε το Συμβούλιο, λειτουργούσε η Γραμματεία, αποθηκευόταν υλικό αθλητικό.
Πίσω είχε μεγάλη βεράντα με τραπέζια, όπου καθόμασταν, τρώγαμε ή κουβαντιάζαμε, και κάτω απ'αυτήν προς τη θάλασσα, γήπεδο μπάσκετ με κερκίδες από τη μία και αποδυτήρια στην άλλη.
Στο θαλάσσιο χώρο, μπροστά στο τεραίν του μπάσκετ, οργανώσαμε, δουλεύοντας εθελοντικά, αγωνιστικό κολυμβητήριο.
Αλειτουργούσε στη Λέσχη και κυλικείο που διαχειρίζονταν ο φίλος μας Λάμπρος Μαστραπάς.
Ο Λάμπρος είχε μεγάλα μάτια και σγουρά μαλλιά, μετέπειτα δε ωραία φαλάκρα.
Στη Λέσχη σύχαναζαν και μεσήλικες, φίλοι του Συλλόγου, είτε παράγοντες που δρούσαν εντός ή εκτός της Διοικήσεως.
Όλοι τους έπασχαν από "βαρείαν Αρειανίτιδα", ώστε αρκούσε να πιστέψουν ότι αγαπάς την Αρειανάρα, για να σε συμπαθούν αβασανίστως επ'αορίστο.
Όσοι ήταν καρδιοπαθείς είτε υπερτασικοί, δεν πήγαιναν στους μεγάλους αγώνες της ομάδας, γιατί φοβόντουσαν ότι σε κάθε παρά τρίχα ή χαμένο γκολ, μπορούσαν να πάθουν εγκεφαλικό ή καρδιακή προσβολή.
Άλλοι πάλι υποπτευόντουσαν ότι η παρουσία τους έφερνε γρουζουσιά και αποφεύγανε να πάνε στο γήπεδο.
Εννοείται, όλοι αυτοί οι ασθενείς και δεισιδαίμονες παρακολουθούσαν ανελλιπώς φιλικούς αγώνες και προπονήσεις της Δεύτερης και Τρίτης και των Τσικό.
Όποτε κέρδιζε η Α' Ομάδα, γινόταν στη Λέσχη τέτοια τσιμπούσια με χορούς και τραγούδια, που μια φορά ένας άσχετος περαστικός μπήκε μέσα και γύρευε μπομπονιέρες για τα παιδιά του.
Κάθε φορά που χάναμε, τύφλα να 'χει η αίθουσα δεξιώσεων στη Βαγγελίστρα, μόνο μαύρο περιβραχιόνιο που δε βάζανε, να γίνουμε ρεζίλι.
Οι μεσήλικες οπαδοί και παράγοντες είχαν στη Λέσχη ασχολίες πολύ διαφορετικές από μας.
Πίναν ούζο ή παίζανε τάβλι και χαρτιά. Φέρνανε και τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους ή άλλοι και τα εγγόνια τους να τους "δείξουν τον Άρη".
Ένας απ'αυτούς ο Ισοκράτης Πλαιστιάδης είχε μανία με τις ιστορικές φωτογραφίες που ήταν αναρτημένες στους τοίχους της Λέσχης.
Ο Παρλώτσας είχε πάλι μανία με την ιστορία του Άρη και της διδασκαλίας της, σε κάθε ευκαιρία, στους νεαρούς Αρειανούς.
Ένα βράδυ έπιασε μια πολυθρόνα από μια πλευρά της μεγάλης σάλας και μας έβαλε να κάτσουμε καμιά δεκαριά παιδιά, σε ισάριθμες καρέκλες της άλλης μεριάς, κολλητούς στον τοίχο.
Ανάμεσα σε μας και στον Παρλώτσα ήταν το τραπέζι του πινγκ-πονγκ, και απόσταση μεταξύ ομιλητή και ακροατών, εξι περίπου μέτρα.
Ε λοιπόν, έξι ώρες κράτησε και η ιστορική ανάλυση των περιπετειών και κατορθωμάτων του ιστορικού Άρη!
Μάθαμε κάμποσα στο τετράωρο 20:00-24:00, αλλά το μεταμεσονύκτιο διδακτικό δεν ήταν και τόσο αποδοτικό, γιατί νυστάξαμε.
Κάθε φορά που σημκωνόμασταν με "καμουφλέ χασμουρητό" να φύγουμε, διότι ταχα νομίζαμε ότι είχε τελειώσει την ομιλία του, αυτός φώναζε οργισμένα: "Που πάτε βρε αδιάφοροι, από τώρα νυστάξατε, νέοι άνθρωποι; Έχω τα τριπλά χρόνια με βλέπετε να βαρέθηκα; Εδώ μιλάμε για την Ιστορία του Άρη. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;"
Και άντε πάλι ξανακαθόμασταν και δώστου αυτός να αγορεύει και εμείς να γλαρώνουμε, ώσπου κατα τις 2 τη νύχτα βαρέθηκε να μας ξυπνάει και μας άφησε να πάμε σπίτια μας».