Αν ο Άρης είχε πρόσωπο, σίγουρα θα ήταν αυτός!
Δοκιμάστε να μιλήσετε με τον Αλέκο Αλεξιάδη και θα σας σηκωθεί η τρίχα με τις διηγήσεις του στο δευτερόλεπτο.
Και για μην "αδικώ" κάποιους άλλους, αν ο Άρης είχε πρόσωπο σίγουρα θα ήταν ο Κλεάνθης Βικελίδης ή ο μεγαλύτερος αδερφός του Κώστας Βικελίδης,
ή ο Λεωνίδας Ποζάνης και ο Αλκέτας Παναγούλιας, ή ο Ντίνος Κούης, ή και άλλοι που φόρεσαν και τίμησαν τη δοξασμένη κιτρινόμαυρη φανέλα και καμοιά άλλη!
Επειδή όμως αυτό δε γίνεται, μιας και ο Άρης έχει μόνο ένα πρόσωπο, αυτό του Θεού του Πολέμου, όλοι αυτοί οι μύθοι και οι θρύλοι είναι μαζί με εμάς, τους φίλους και υποστηρικτές του η οντότητα, η ύπαρξη και το μεγαλείο αυτού του Συλλόγου.
Αυτοί οι θρύλοι, όπως ο Αλέκος Αλεξιάδης που έκλαιγαν μετά από ήττα, που μάτωσαν, που παίζανε με ένα πόδι γιατί όταν τραυματίζονταν δεν έβγαιναν με αλλαγή όπως γίνεται σήμερα...
Ο Αλέκος Αλεξιάδης φόρεσε πολλές φορές το περιβραχιόνιο του αρχηγού, και κατα μια έννοια, όταν το φορούσε, ήταν πραγματικός αρχηγός με τα όλα του, αυτός που έμπαινε στη μέση όταν γινόταν η μανούρα, αυτός που μιλούσε στα αποδυτήρια για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι, αυτός που ήταν έτοιμος να δώσει τα πάντα μέσα στο γήπεδο.
Αυτός ήταν αρχηγός, με τα όλα του.
Γιατί ακόμα και όταν δε φορούσε το περιβραχιόνιο ένιωθε από Άρη, γιατί έβαζε το κεφάλι του εκεί που δεν το έβαζε κανείς, ή σχεδόν κανείς, γιατί και ο Κλεάνθης το έβαζε ανάμεσα στα πόδια των αντιπάλων και όταν πραγματικά η μπάλα "έκαιγε"!
Αυτός ήταν αρχηγός, αυτοί ήταν αρχηγοί, γιατί πάνω απ'όλα έπαιζαν για τη φανέλα, για την ιδέα, για τη περηφάνια, για τον κόσμο που κάθε Κυριακή ήταν κοντά τους!
Και τα 'δίναν όλα, γιατί είχαν εγωισμό και πείσμα, είχαν αγωνιστικό τσαμπουκά, πολλές φορές και τσαμπουκά "σκέτο", γιατί δε χαμπάριαζαν από έδρες και καταστάσεις...
Άνθρωποι σαν τον Αλέκο Αλεξιάδη έπαιζαν και τα 'διναν όλα γιατί είχαν τσίπα πάνω τους, γιατί γνώριζαν τι είναι να περπατάς περήφανα με το κεφάλι απάνω ολόκληρη την εβδομάδα, μέχρι το επόμενο παιχνίδι.
Και όταν πια "έτρεξε" ο χρόνος και δε βαστούσαν άλλο πια τα πόδια λόγω ηλικίας, ήρθε μια άλλη περηφάνια, ακόμη μεγαλύτερη, αυτή που όταν στέκεσαι απέναντι στον Αλέκο και τον ακούς να σου μιλάει για Άρη νιώθεις και 'συ αυτό βαθιά μέσα στο πετσί σου τί έδωσε αυτός ο άνθρωπος για τον λατρεμένο του Άρη!
Αυτός είναι αρχηγός, αυτοί είναι αρχηγοί, και όχι ο κάθε "τυχάρπαστος μισθοφόρος" που θα έρθει και θα φύγει για αλλού...
Γιατί ο Αλεξιάδης έμεινε για πάντα, εδώ, να διηγείται αυτά που κατάφερε αυτός και οι συμπαίκτες του.
Γιατί ακόμη και αν αυτοί οι άνθρωποι "φύγουν", όπως ο Κλεάνθης Βικελίδης ή ο Λεωνίδας Ποζάνης, θα είναι για πάντα στις καρδιές μας.
Φώτο: Από τη συνάντηση των παλαιμάχων που έγινε πέρσι στο "ΝΑΟΣ" στις 28.06.2019