Ο θρυλικός «Μπαρού», κατά κόσμον Μάκης Νάτσης!
Ολόκληρη η ζωή του ο Άρης!
Υπηρέτησε "αθόρυβα" τον Σύλλογο μισό αιώνα (!!) σαν φροντιστής.
Μεγαλωμένος στο Παπάφειο Ορφανοτροφείο από μικρό παιδί δεν έδωσε δικαίωμα σε κανέναν, ένας γλυκός άνθρωπος.
Στα νεανικά του χρόνια τριγυρνούσε στις αλάνες ψάχνοντας για ταλέντα πηγαίνοντας τα να παίξουν στον λατρεμένο του Άρη ενώ παράλληλα διατηρούσε και ένα τσαγκάρικο κάπου στα ανατολικά.
Έχασε το ένα του μάτι κάνοντας μια εργασία (οξυγονοκόλληση) για την ομάδα.
Δεν επηρεάστηκε καθόλου από το ατύχημα, απεναντίας συνέχισε με μεγαλύτερη αφοσίωση, ζήλο και αγάπη!
Μετά από κάθε μεγάλη επιτυχία αξέχαστη θα μείνει σε όλους η εικόνα να τραγουδάει τον ύμνο του Συλλόγου "Άρης Νικητής" δίνοντας πάντα πρώτος το έναυσμα για τρελά πανηγύρια.
Πέθανε στις 31 Ιουλίου 2007 σε ηλικία 79 ετών από καρδιακό επεισόδιο.
Το φέρετρο του "σκεπάστηκε" με μια μεγάλη σημαία του Άρη για να τον συντροφεύει στην αιωνιότητα!
Τι είναι αυτό το παρατσούκλι δηλαδή, με το οποίον τον μάθαμε, έτσι ακούγαμε να τον αποκαλούν μέσα απ' την ομάδα, όταν πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε τις προπονήσεις στο Παλέ.
Του το κόλλησε ο Ανέστης Πεταλίδης, κι αφορούσε έναν Μπαρού που ήταν σκάουτερ/κυνηγός ταλέντων στη ΧΑΝΘ και επειδή ο Ανέστης προερχόταν απ' τη ΧΑΝΘ, κατά αντιστοιχία με τον Μάκη που ΄χε έναν παρόμοιο ρόλο στον Άρη, του το κόλλησε ως παρατσούκλι, μιας και σ' εκείνες τις εποχές σ' όλους κολλούσαν ένα παρατσούκλι, ένα χαϊδευτικό.
Επίσης, σε συνέντευξη του, ο Μάκης ισχυρίζεται ότι είναι αυτός που "καθιέρωσε" το σήμα του Άρη (με τον αναπαυόμενο Θεό του Πολέμου) βλέποντας το αγαλματίδιο σε μια γκαλερί.
Του άρεσε τόσο πολύ ώστε ζήτησε απ' τον Πεταλίδη να κάνουν τα πάντα για να το αγοράσουν και να καθιερωθεί ως έμβλημα του Άρη.
Δεν ξέρω στους νεότερους Αρειανούς τι λένε αυτά τα πρόσωπα μιας άλλης εποχής, πολύ ρομαντικής που μοιάζει και πολύ μακρινή, όταν ακόμα οι σύλλογοι ήταν περισσότερο σωματεία παρά εταιρείες, αλλά για τις παλαιότερες γενιές εξακολουθούν να φέρνουν αναπόληση και συγκίνηση.