Να πούμε κάποια πράγματα που αφορούν τον αντίκτυπο αυτής της νίκης,άσχετα με τον πικρό κι απροσδόκητο αποκλεισμό στο Μιλάνο. Μπορεί η ομάδα να ΄χε κάνει κάποιες μεγάλες νίκες στην Ευρώπη μέχρι το 1986 (νίκη επί της Μακάμπι το 1979,νίκη μέσα στο Τελ Αβίβ το 1983,συμμετοχή σε ημιτελικό Κόρατς το 1985) αλλά ακόμα δεν είχε φτιάξει το όνομά της στην Ευρώπη.Η πρώτη φορά που ακούστηκε ο Άρης τόσο έντονα και κυρίως άρχισε να χτίζεται ο μύθος του Παλέ,ήταν αυτός ο αγώνας με την Τρέισερ.
Είχε να κάνει με το όνομα της ομάδας αυτής στην Ευρώπη,με το ρόστερ της (Μακ Αντου,Μενεγκίν,Ντ' Αντόνι,Μπράουν κτλ) και φυσικά με την εξωφρενική διαφορά των 31 πόντων της νίκης μας.
Τη δεκαετία του 80,ήταν εξαιρετικά σπάνιο,ιταλική ομάδα να χάσει με τέτοια διαφορά,πολλώ δε μάλλον η πρωταθλήτρια Ιταλίας με το μέγεθος της Ολίμπια Μιλάνο. Κι όμως ο μεγάλος Άρης πέτυχε κάτι απίστευτο. Επί δυο συνεχόμενες χρονιές (86-87 και 87-88) κέρδιζε την πρωταθλήτρια Ευρώπης με 31 και 25 πόντους διαφορά. Αυτό είχε σαν συνέπεια το όνομα του Άρη μας και το Παλέ να γίνουν πια ο φόβος κι ο τρόμος των ιταλικών ομάδων.
Διάβαζες τις δηλώσεις παικτών/προπονητών,άρθρα ιταλών δημοσιογράφων και το πρώτο στο οποίο στέκονταν ήταν ο Γκάλης κι η ατμόσφαιρα στο Παλέ.Ένιωθαν δηλαδή ότι έρχονται στην "κόλαση",σ' ένα χαμένο ματς δηλαδή. Κι αυτό το προκάλεσαν οι δυο εκείνες νίκες μας επί της Τρέισερ,της μεγαλύτερης ομάδας της Ιταλίας και της Ευρώπης εκείνη την διετία (1986-1988).
Έτσι,ενώ μέχρι το 1986 είχαμε ρεκόρ 2-3 (ως γηπεδούχοι) με ιταλικές ομάδες (είχαμε κερδίσει Λιβόρνο και Βαρέζε αλλά είχαμε χάσει δυο φορές από Ρόμα και Βενέτσια) απ' το ματς αυτό και μέχρι σήμερα,το ρεκόρ μας επί ιταλικών ομάδων στο Παλέ είναι 11-4. Και μάλιστα με συντριβές τύπου 18 πόντους την Φίλιπς Μιλάνο (1990),23 πόντους την Φορτιτούντο (1996),22 πόντους την Καντού (2005),15 πόντους την Αρμάνι Μιλάνο (2016) ενώ μέχρι κι η αδύναμη ομάδα του 2017-18 κέρδισε την Αβελίνο.
Το οξύμωρο είναι ότι υπάρχει μία ομάδα της Ιταλίας (όχι κι η πιο ισχυρή παραδοσιακά) με την οποία έχουμε παίξει 3 φορές στο Παλέ και χάσαμε και στις 3. Είναι η Ρόμα. Βέβαια,πρέπει να επισημάνουμε και την κάκιστη παράδοση που ΄χουμε στην Ιταλία,όπου το 0-20 (20/20 ήττες δηλαδή) είναι ένα ταμπού,μια κατάρα που ευελπιστούμε κάποτε να σπάσει.
Πώς τα φέρνει όμως κι η μοίρα,το πρώτο μας ευρωπαϊκό τρόπαιο,το κατακτήσαμε στην "καταραμένη" Ιταλία κι ίσως ο πιο αγαπημένος ξένος όλων των εποχών είναι Ιταλός.