Όλα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από το 1914, το 1886, όταν ο Βιταλιάνο Ποζέλι, ιταλός αρχιτέκτονας, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Προσλήφθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και κάποια σπουδαία κτίρια για την ιστορία της πόλης είναι δημιουργήματα του όπως η Βίλα Αλλατίνι, το Διοικητήριο και πολλά άλλα.
Ο Βιταλιάνο Ποζέλι απεβίωσε το 1918 αλλά είχε ήδη "προλάβει" να αγαπήσει τον Άρη!
Βλέπετε, η επιρροή του Άρη δεν είχε σύνορα, ήταν τόσο μεγάλη που στις τάξεις του εισήλθαν και άνθρωποι από ξένες χώρες.
Ο γιος του, Σεκόντο Ποζέλι δεν το σκέφτηκε και πολύ, μεγάλωσε με τα ιδανικά του Συλλόγου και στην ενιλικίωση του μπήκε στα διοικητικά του Άρη και πρόσφερε πολλά, ενώ το 1926 η αγάπη του για τον Άρη θα τον φέρει δημιουργό του Ύμνου του Συλλόγου γράφοντας τη μουσική του!
Ο Σεκόντο Ποζέλι ήταν αυτός που διοργάνωνε εκείνη την εποχή και όλες τις εκδρομές των οπαδών του Άρη!
Η Αρειανή γαλούχηση όμως από γενιά σε γενιά δε σταματάει εδώ, ο γιος του, Νίνο Ποζέλι, και μετά από ένα σύντομο διάστημα στην Ιταλία επιστρέφει με πλοίο στη Θεσσαλονίκη και γίνεται στα 18 του ποδοσφαιριστής του Άρη.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή που θα άφηνε εποχή όμως η μοίρα του υπήρξε διαφορετική...
Μετά από ένα παιχνίδι με Αγγλικό πλοίο οι ποδοσφαιριστές του Άρη κάθισαν στις εξέδρες μέσα στο κρύο για πολλή ώρα καθώς ο προπονητής Κώστας Βικελίδης τους ανέλυε τα αίτια της ήττας.
Ο Νίνο Ποζέλι εκείνη την ημέρα κρύωσε με αποτέλεσμα να ανεβάσει πυρετό και να του "γυρίσει" το κρυολόγημα σε φυματίωση.
Μια βδομάδα αργότερα, στις 8 Απριλίου 1938 θα αφήσει τη τελευταία του πνοή με τον Άρη να καταθέτει δάφνινο στεφάνι με κιτρινόμαυρη κορδέλα.
Ένα αστέρι του ποδοσφαίρου "σίγησε" για πάντα πρίν καλά καλά "ανατείλει" το σπουδαίο του ταλέντο.
Οι τρείς άνδρες αναπαύονται στα Καθολικά Κοιμητήρια στους Αμπελόκηπους στον οικογενειακό τους τάφο.
Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι...