1981
Πάνω αριστ. Γιαννουζάκος, Τσαχτάνης, Ρωμανίδης, Φιλίππου, Παραμανίδης
Κάτω αριστ. Στυλιανού, Γκάλης, Ανανιάδης, Βαμβακούδης, Δοξάκης
Μπορεί να γράφουμε για την Αυτοκρατορία του μπάσκετ αλλά για να φτάσουμε ως εκεί, προηγήθηκαν απογοητεύσεις, χαμένα πρωταθλήματα και μόνο η αίσθηση ότι πάει να χτιστεί κάτι τόσο μεγάλο δεν είχαμε.
Η συγκεκριμένη χρονιά (81-82) έχει περάσει στην ιστορία με μια περίεργη αίσθηση,μια "μυθολογία" για το πώς χάθηκε (καλύτερη γλίστρησε μέσα απ' τα χέρια μας) το πρωτάθλημα.
Γενικότερα,η 5ετία 1979-84 έχει 3 χαμένα πρωταθλήματα (ένα στο ποδόσφαιρο και δυο στο μπάσκετ) η οποία στο μεν ποδόσφαιρο έφερε παρακμή στο δε μπάσκετ την άνθηση.
Πώς "γλίστρησε" λοιπόν το πρωτάθλημα μέσα απ' τα χέρια μας; Και πώς φτάσαμε πολύ κοντά στο σημείο (δεν ξέρω αν ήταν κι αυτό αλήθεια ή μυθολογία) της ολικής καταστροφής (να αποχωρήσει δηλαδή ο Γκάλης απ' την ομάδα,μόλις στην 3η του χρονιά στον Άρη).
Όλα ξεκίνησαν απ' ένα σημαδιακό αγώνα,στις 14/2/1982,όταν κυριολεκτικά χάσαμε μέσα απ΄τα χέρια μας τη νίκη με αντίπαλο τον Ολυμπιακό μέσα στο Παλέ (καλάθι του Στηβ Γιατζόγλου στο τελευταίο δευτερόλεπτο). Ο αγώνας αυτός ήταν ιστορικός διότι ξαναχάσαμε,στο Παλέ,από ομάδα πλην παοκ,μετά από 10 χρόνια και 10 μήνες (πάλι με αντίπαλο τον Ολυμπιακό,στις 20/12/1992, με απόντα τον Ρόι Τάρπλεϊ λόγω τραυματισμού).
Μέχρι εκείνον τον αγώνα, σε 14 αγωνιστικές,ο Άρης είχε ρεκόρ 12-2 και τελικά τέλειωσε το πρωτάθλημα με άλλες 4 ήττες (στις 12 εναπομείνασες αγωνιστικές).
Ακόμη όμως κι αυτή η 3η ήττα απ' τον Ολυμπιακό δε μας είχε βγάλει εκτός παιχνιδιού.
Έπρεπε όμως να κερδίσουμε τα δυο κρίσιμα ντέρμπι με τους δυο ανταγωνιστές μας (παοκ και Παναθηναϊκό) για να πάρουμε το πρωτάθλημα.
Ίδια κατάληξη και στο ματς με παοκ την 22η αγωνιστική. Πάλι χάθηκε το ματς στον πόντο κι έτσι απέμενε ο περίφημος αγώνας στον "Τάφο του Ινδού" που ήταν τρόπον τινά,ένα μπαράζ. Όποιος κέρδιζε, κατακτούσε κατά 99% το πρωτάθλημα καθώς απέμεναν άλλες δυο αγωνιστικές για τη λήξη του.
Αυτό το ματς γέννησε και τη μεγαλύτερη μυθολογία για το πώς χάθηκε το πρωτάθλημα (εδώ μέχρι κι ο Ίβκοβιτς που ήταν ο προπονητής μας τότε,σε συνέντευξη του όχι απλά άφησε αιχμές αλλά σχεδόν ομολόγησε πως οι παράγοντες του Άρη δεν ήθελαν την κατάκτησή του επειδή έπρεπε η τότε διοίκηση να φύγει).
Το "μπαράζ" λοιπόν τέλειωσε με ταπεινωτική ήττα με 21 πόντους διαφορά (96-75),με τη χειρότερη εμφάνιση του Γκάλη στην Ελλάδα (9 πόντοι),με τιμωρία του απ' τη διοίκηση (και τελικά ήττα και την τελευταία αγωνιστική απ' τη Λάρισα !) κι έτσι το καλοκαίρι του 1982 αντί να μας βρει πρωταθλητές,μας βρήκε διαλυμένους.
Δυο ματς χαμένα στον πόντο,τραγική εμφάνιση στο "μπαράζ" και το πρωτάθλημα "πέταξε".
Το καλοκαίρι του 1982 επέστρεψε ο Ιωαννίδης,παρέμεινε ο Γκάλης,πήραμε το πρωτάθλημα (1983),ο Χρήστος Μιχαηλίδης έγινε πρόεδρος,το 1984 χάσαμε μέσα σε 6 μέρες πρωτάθλημα και κύπελλο,μπήκαν κι οι Μπουτάρης,Μητρούδης το καλοκαίρι του 1984 στην διοίκηση, ήρθε κι ο Π.Γιαννάκης και απ' το 1984 και μετά ζήσαμε κάτι που κανένας άλλος οπαδός στην Ελλάδα δεν βίωσε,δηλαδή τη μεγαλύτερη ομάδα όλου του ελληνικού αθλητισμού.