Για το πρωτάθλημα του 79-80 να πούμε ότι ήταν ένα απ΄τα πιο ανταγωνιστικά/αμφίρροπα όλων των εποχών.
6 ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο και τελικά τον κατέκτησε αυτή που δεν ήταν το φαβορί (ναι,ο Ολυμπιακός στο μεγαλύτερο μέρος του πρωταθλήματος δεν ήταν 1ος αλλά ακόμα και 4ος).
Οι 6 ομάδες ήταν το ΠΟΚ,εμείς,ο παοκ κι ο Εθνικός.
Μάλιστα ο ΠΑΟΚ ήταν πρωταθλητής χειμώνα.
Έχει επικρατήσει και το λένε διαρκώς κι οι βετεράνοι ποδοσφαιριστές μας της εποχής, ότι το πρωτάθλημα χάθηκε απ' την αλλαγή κανονισμού στην ισοβαθμία.
Για μένα αυτό είναι μια παρηγοριά για να νιώσουμε καλύτερα, για ένα πρωτάθλημα που χάθηκε αυτοκτονικά,επειδή μάλλον εκείνη η φουρνιά παικτών μπορεί να 'ταν σπουδαία σε ταλέντο αλλά δεν είχε νοοτροπία νικητή.
Και τρανή απόδειξη, το γεγονός πως όχι μόνο δεν κατέκτησε Πρωτάθλημα, όχι μόνο δεν κατέκτησε Κύπελλο, αλλά δεν έπαιξε καν σε τελικό Κυπέλλου, με τραγικούς κι αναπάντεχους αποκλεισμούς τύπου Πανιωνίου το 1979, τύπου ΑΕΚ το 1981, ακόμα και με ΠΑΟΚ το 1980 στο Καυτανζόγλειο.
Όπως βλέπουμε στο απόκομμα εφημερίδας,την 24η αγωνιστική, ο ΑΡΗΣ ήταν μόνος πρώτος (και σε επόμενες αγωνιστικές θα είναι στην πρώτη θέση αλλά μαζί με άλλη ομάδα) κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που συνέβη αυτό.
Πιο συγκεκριμένα, μιλάμε χρονικά για την 9η Μαρτίου 1980 και την 24η αγωνιστική όταν κερδίσαμε 1-0 τον Πανιώνιο.
Το πρωτάθλημα λοιπόν χάθηκε στις επόμενες 5 αγωνιστικές.
Όπου ενώ κάναμε το δύσκολο, τα κάναμε μαντάρα στα εύκολα (κερδίσαμε δηλαδή 2-1 τον Ολυμπιακό,αλλά κάναμε 4 ανεπίτρεπτες για υποψήφιο πρωταθλητή, γκέλες)
Ήττα 2-0 στην Πάτρα απ' την Παναχαϊκή, το περίφημο 1-1 με Ηρακλή στην έδρα μας,0-0 στη Ριζούπολη και 0-0 στην Καβάλα.
Όπως διαπιστώνουμε, στις 4 γκέλες αυτές, το πρόβλημα ήταν το κλασικό μετά το 1974, δηλαδή το γκολ, ο γκολτζής, ο φορ, αυτός που θα ΄χε το ταλέντο να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα.
Όταν με αυτές τις ομάδες, βάζεις μόνο ένα γκολ σε 4 ματς,τότε το πρωτάθλημα το "χάρισες" εσύ περισσότερο,παρά το κέρδισαν οι αντίπαλοι μας.
Και φυσικά, και στο μπαράζ του Βόλου, τα ίδια, όπου είτε από γκίνια, είτε από άγχος, είτε από ρέντα του Αρβανίτη, δεν προηγηθήκαμε κι έτσι πήρε το πλεονέκτημα ο Ολυμπιακός στο Β' ημίχρονο.
Αν υπάρχει μία ομάδα στην ιστορία του ΑΡΗ που να αδίκησε τόσο κατάφορα τον εαυτό της είναι αυτή της τριετίας 1978-1981.
Δεν μπορώ να ξέρω, γιατί, όταν έφτανε η κρίσιμη στιγμή, έδειχνε ολιγωρία και τα έκανε μούσκεμα και σε Πρωτάθλημα και σε Κύπελλο, δεν ξέρω αν δεν είχαν την ψυχολογία του νικητή, πάντως είναι απίστευτο ότι εκείνη η φουρνιά με εξαίρεση την ευρωπαϊκή πορεία του 1979-80,δεν υπάρχει κάτι άλλο (τίτλος) που να ΄χει μείνει ως όμορφη ανάμνηση από 'κεινη.
Μπορεί να 'παιζε μπαλάρα (πχ το 78-79 με Τσατσέφσκι) αλλά μπαλάρα έπαιζε κι ο Ηρακλής του Χατζηπαναγή και δεν έκανε τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα.
Ο ΑΡΗΣ είναι ομάδα τίτλων, πρωταθλητισμού κι όχι η χαρά του ποδοσφαιρόφιλου, δεν υπάρχει δηλαδή για να διασκεδάζει αλλά για να νικά.
6 ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο και τελικά τον κατέκτησε αυτή που δεν ήταν το φαβορί (ναι,ο Ολυμπιακός στο μεγαλύτερο μέρος του πρωταθλήματος δεν ήταν 1ος αλλά ακόμα και 4ος).
Οι 6 ομάδες ήταν το ΠΟΚ,εμείς,ο παοκ κι ο Εθνικός.
Μάλιστα ο ΠΑΟΚ ήταν πρωταθλητής χειμώνα.
Έχει επικρατήσει και το λένε διαρκώς κι οι βετεράνοι ποδοσφαιριστές μας της εποχής, ότι το πρωτάθλημα χάθηκε απ' την αλλαγή κανονισμού στην ισοβαθμία.
Για μένα αυτό είναι μια παρηγοριά για να νιώσουμε καλύτερα, για ένα πρωτάθλημα που χάθηκε αυτοκτονικά,επειδή μάλλον εκείνη η φουρνιά παικτών μπορεί να 'ταν σπουδαία σε ταλέντο αλλά δεν είχε νοοτροπία νικητή.
Και τρανή απόδειξη, το γεγονός πως όχι μόνο δεν κατέκτησε Πρωτάθλημα, όχι μόνο δεν κατέκτησε Κύπελλο, αλλά δεν έπαιξε καν σε τελικό Κυπέλλου, με τραγικούς κι αναπάντεχους αποκλεισμούς τύπου Πανιωνίου το 1979, τύπου ΑΕΚ το 1981, ακόμα και με ΠΑΟΚ το 1980 στο Καυτανζόγλειο.
Όπως βλέπουμε στο απόκομμα εφημερίδας,την 24η αγωνιστική, ο ΑΡΗΣ ήταν μόνος πρώτος (και σε επόμενες αγωνιστικές θα είναι στην πρώτη θέση αλλά μαζί με άλλη ομάδα) κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που συνέβη αυτό.
Πιο συγκεκριμένα, μιλάμε χρονικά για την 9η Μαρτίου 1980 και την 24η αγωνιστική όταν κερδίσαμε 1-0 τον Πανιώνιο.
Το πρωτάθλημα λοιπόν χάθηκε στις επόμενες 5 αγωνιστικές.
Όπου ενώ κάναμε το δύσκολο, τα κάναμε μαντάρα στα εύκολα (κερδίσαμε δηλαδή 2-1 τον Ολυμπιακό,αλλά κάναμε 4 ανεπίτρεπτες για υποψήφιο πρωταθλητή, γκέλες)
Ήττα 2-0 στην Πάτρα απ' την Παναχαϊκή, το περίφημο 1-1 με Ηρακλή στην έδρα μας,0-0 στη Ριζούπολη και 0-0 στην Καβάλα.
Όπως διαπιστώνουμε, στις 4 γκέλες αυτές, το πρόβλημα ήταν το κλασικό μετά το 1974, δηλαδή το γκολ, ο γκολτζής, ο φορ, αυτός που θα ΄χε το ταλέντο να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα.
Όταν με αυτές τις ομάδες, βάζεις μόνο ένα γκολ σε 4 ματς,τότε το πρωτάθλημα το "χάρισες" εσύ περισσότερο,παρά το κέρδισαν οι αντίπαλοι μας.
Και φυσικά, και στο μπαράζ του Βόλου, τα ίδια, όπου είτε από γκίνια, είτε από άγχος, είτε από ρέντα του Αρβανίτη, δεν προηγηθήκαμε κι έτσι πήρε το πλεονέκτημα ο Ολυμπιακός στο Β' ημίχρονο.
Αν υπάρχει μία ομάδα στην ιστορία του ΑΡΗ που να αδίκησε τόσο κατάφορα τον εαυτό της είναι αυτή της τριετίας 1978-1981.
Δεν μπορώ να ξέρω, γιατί, όταν έφτανε η κρίσιμη στιγμή, έδειχνε ολιγωρία και τα έκανε μούσκεμα και σε Πρωτάθλημα και σε Κύπελλο, δεν ξέρω αν δεν είχαν την ψυχολογία του νικητή, πάντως είναι απίστευτο ότι εκείνη η φουρνιά με εξαίρεση την ευρωπαϊκή πορεία του 1979-80,δεν υπάρχει κάτι άλλο (τίτλος) που να ΄χει μείνει ως όμορφη ανάμνηση από 'κεινη.
Μπορεί να 'παιζε μπαλάρα (πχ το 78-79 με Τσατσέφσκι) αλλά μπαλάρα έπαιζε κι ο Ηρακλής του Χατζηπαναγή και δεν έκανε τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα.
Ο ΑΡΗΣ είναι ομάδα τίτλων, πρωταθλητισμού κι όχι η χαρά του ποδοσφαιρόφιλου, δεν υπάρχει δηλαδή για να διασκεδάζει αλλά για να νικά.