Τελετή έναρξης του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης 1927-28

Σπάνιο φωτογραφικό ντοκουμέντο
13.11.1927 Παλιό γήπεδο Ηρακλή
Τελετή έναρξης του πρωταθλήματος Θεσσαλονίκης 1927-28
Με τις ελαφρώς επιχρωματισμένες κίτρινες φανέλες ο Άρης.
Αγωνιστική περίοδος στην οποία ο Άρης θα κατακτήσει και το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και το πρωτάθλημα Ελλάδος

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία το να ΄σαι είτε πλήρως ανιστόρητος είτε ημιμαθής είτε ακόμη χειρότερα να κοροϊδεύεις κι όσους ενδιαφέρονται για τέτοια θέματα, να θεωρείται αποδεκτό και μόδα.

Τις προηγούμενες δεκαετίες, θεωρούνταν προσόν το ακριβώς αντίθετο, το να γνωρίζεις δηλαδή (καλά) και την ιστορία και την ελληνική γλώσσα.

Όταν λοιπόν έχει περάσει μια τέτοια μόδα στην ελληνική κοινωνία, θα ήταν ουτοπικό να μην έχει περάσει και σε μεγάλη μερίδα Αρειανών, αφού κι αυτοί είναι μέλη της νεοελληνικής αυτής κοινωνίας, με αυτή την κουλτούρα.

Κι αν απ΄τον κάθε Αρειανό δεν μπορείς να ΄χεις πολλές απαιτήσεις, απ' όσους όμως έχουν επίσημα αξιώματα πρέπει να ΄χεις απαιτήσεις και μάλιστα φορτικές, ακριβώς επειδή έχουν στα χέρια τους τον σύλλογο.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους τωρινούς, αλλά και όλους τους παλαιότερους. Δεν άλλαξε τίποτα στο θέμα αυτό,όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες, επειδή μάλλον "δεν πουλάει". 

Και προσωπικά δεν είμαι ευχαριστημένος απ' τον αριθμό των μελών, η σελίδα είναι πια πασίγνωση ανάμεσα στους Αρειανούς και δε δικαιολογείται να ΄χει μόνο τόσα μέλη.

Όλος αυτός ο (θυμωμένος) πρόλογος γίνεται, επειδή η ιστορία κι η εκμάθησή της δεν θα πρέπει να 'ναι ένα βαρετό πράγμα, όπως στο σχολείο.

Η ιστορία δεν είναι στείρα αποστήθιση γεγονότων και λαγνεία μικρολεπτομερειών ασήμαντων για τον μέσο άνθρωπο.
Αυτό μπορεί να αφορά εξειδικευμένους ανθρώπους που ΄χουν κλίση και τάση να μελετούν τα "ασήμαντα".

Ο μέσος Αρειανός, για να μείνουμε στα δικά μας, θα πρέπει να μάθει ποιον σύλλογο αγαπά κι ακολουθεί.
Πώς έφτασε να γίνει αυτός ο αθλητικός γίγαντας, ενώ ξεκίνησε κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι σύλλογοι των εποχών εκείνων, ως μια παρέα,μια γειτονιά, μια συνοικία κι εξελίχθηκε σε ένα σωματείο με πανελλήνια αναφορά κι εμβέλεια.

Μια τέτοια περίπτωση είναι το πρωτάθλημα του 1928.
Σήμερα, εμείς, 91 χρόνια μετά, βλέπουμε με καμάρι το όνομα της ομάδας να φιγουράρει ως αυτό του πρώτου πρωταθλητή Ελλάδας στη λίστα της ΕΠΟ.

Αν δε σε συγκινεί αυτό το πράγμα,να κάτσεις να διαβάσεις, να μελετήσεις πώς έγιναν όλα αυτά (εν προκειμένω, το πρωτάθλημα του 1928 κατακτήθηκε με χιτσκοκικό τρόπο....), τότε δύσκολα θα μάθεις να εκτιμάς πράγματα στον σύλλογο, θα τα προσπερνάς όλα εύκολα και πάμε παρακάτω. Έχει να κάνει με την γενικότερη παιδεία και κουλτούρα που θα διαμορφώσεις, που ο ίδιος ο σύλλογος θα επιδιώξει να σου διαμορφώσει,έτσι ώστε ο ΑΡΗΣ κι οι Αρειανοί να ξεχωρίζουν απ' όλους τους άλλους, διότι θα 'ναι οι πιο "μορφωμένοι" (οπαδικά) κι οι κυρίαρχοι στις οπαδικές αντιπαλότητες.

"Πήγε μακριά η βαλίτσα", όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν πού στόχευε το σημερινό σχόλιο.
Πάντως, εμείς θα εξακολουθούμε να 'μαστε εδώ."Θα βαράμε γκαζμά",γιατί μας αρέσει αυτό το "χωράφι".
"Είμαστε στα χωράφια μας" δηλαδή.

Με την ελπίδα ότι, επειδή όλα κάποτε αλλάζουν, να αλλάξουν προς το καλύτερο και στον τομέα αυτό που είναι ένα γερό θεμέλιο και για τη μακροημέρευση του συλλόγου αλλά και για την περαιτέρω ανάπτυξή του.

Αδικήσαμε την ομάδα του 1928, σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθούμε εκτενέστερα και στη χρονιά αυτή αλλά και σ' αυτή την πρώτη 10ετία/15ετία/25ετία του ΑΡΗ που ήταν πολύ κρίσιμη για να γίνει ο ΑΡΗΣ μας αυτός ο μεγάλος σύλλογος που ξέρουμε όλοι.