Σαν σήμερα, πρίν 29 χρόνια (8 Μαϊου 1991), ο Άρης θα κατακτήσει το 10ο Πρωτάθλημα της ιστορίας του και 7ο συνεχόμενο.
Άρης - ΠΑΟΚ 81-80 (4-2 νίκες)
Μετά από έναν συγκλονιστικό τελικό ο Μπράντ Σέλερς 11 δευτερόλεπτα πρίν τη λήξη του παιχνιδιού δίνει τη λύση πετυχαίνοντας καλάθι και φάουλ!
Η τελευταία επίθεση του ΠΑΟΚ πηγαίνει στο καναβάτσο και ο Άρης είναι Πρωταθλητής Ελλάδος. Η ταπείνωση φέρνει τον Μπάνε Πρέλεβιτς "αγκαλιά" με τον Νίκο Γκάλη και ο τελευταίος θα του δώσει ένα γερό μάθημα πυγμαχίας βάζοντας το κερασάκι στη τούρτα... Φώτο: Ο "Πατριάρχης" του Άρη και αείμνηστος Ανέστης Πεταλίδης πανευτυχής σηκώνει το τρόπαιο των Πρωταθλητών.
Αν μας έλεγαν,τον Μάιο του 1991,ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο μας πρωτάθλημα και θα περνούσαν 29 χρόνια από τότε για να σχολιάζουμε σήμερα,σίγουρα θα τον κοιτούσαμε σαν "Αρειανό" (εξωγήινο δηλαδή).
Κι αυτό διότι ουδείς μπορούσε να προβλέψει τι θα ερχόταν.
Δηλαδή την είσοδο του Κόκκαλη (το καλοκαίρι εκείνο),την κάθοδο Ιωαννίδη στην Αθήνα (το καλοκαίρι εκείνο),την επαγγελματοποίηση του μπάσκετ με τα συμβόλαια (απ' το 1992 αυτό) που όπως και στο ποδόσφαιρο το 1979,αποδείχθηκε κακή εξέλιξη για το σύλλογο μας,για να μην πιάσουμε τα εσωτερικά μας απ' το καλοκαίρι του 1992 και μετά.
Τελειώσαμε την κανονική περίοδο στην 1η θέση με δυο ήττες σε 22 αγωνιστικές.Καμία απ΄τις δυο ήττες μας δεν έγιναν απ' τον αντίπαλο μας για το πρωτάθλημα αλλά από Πανιώνιο (1η αγωνιστική Β' γύρου) και ΑΕΚ (7η αγωνιστική Β' γύρου) με το καλάθι του Γκέκου στο τελευταίο δευτερόλεπτο.Ίσως,γι' αυτό κι η μοίρα μας τα έφερε έτσι,καθώς μας χρωστούσε κάτι και το κερδίσαμε στο 5ο και 6ο τελικό πρωταθλήματος.Παράλληλα απ' την ΑΕΚ αποκλειστήκαμε και στο Κύπελλο,σε νοκ άουτ αγώνα στο νεόδμητο γηπεδάκι που είχαν χτίσει και φαίνεται μας επηρέαζε ως έδρα,για να ΄χουμε αυτές τις δυο ήττες εκείνη τη χρονιά ενώ είχαμε να χάσουμε απ' τη συγκεκριμένη ομάδα 8 χρόνια (γι' αυτό και τα έξαλλα πανηγύρια που βλέπετε στα βίντεο)
Γράψαμε ότι ήμασταν η γενιά της κατοστάρας.Η χρονιά αυτή ήταν γεμάτη από κατοστάρες (στην χειρότερη,διότι ζήσαμε και 137 πόντους στο Περιστέρι κι άλλες 8 φορές πάνω από 110 πόντους) με αποτέλεσμα ο μέσος όρος επίθεσης μας (106.9 πόντοι) να είναι ο δεύτερος καλύτερος στην ιστορία μας (πρώτος αυτός της χρονιάς 87-88,με 108.7 πόντους μέσο όρο).
Έτσι,επιστρέψαμε στην κορυφή της επίθεσης στο πρωτάθλημα μετά από δυο χρόνια,ενώ στα 14 χρόνια (1978-1992) μόλις 3 φορές δεν ήμασταν η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος.
Μ' αυτόν τον Άρη μεγαλώσαμε,φουλ επίθεση,μεγάλοι σκόρερς,απολαμβάναμε και μπάσκετ και τρόπαια.
Πάμε στους τελικούς.Καλύτερα,να υπενθυμίσουμε τον τρόπο διεξαγωγής των play off,που ΄χε αλλάξει πάλι.Μετρούσαν οι νίκες της κανονικής περιόδου και για να κερδίσεις μια σειρά,έπρεπε να συμπληρώσεις τις 4 νίκες.
Στα ημιτελικά αποκλείσαμε τον 4ο Ηρακλή με 2/2 νίκες (διαφορές 20 πόντων και στα δυο ματς) και φτάσαμε στον τελικό με παοκ.
Αυτοί ήταν σε μια περίεργη κατάσταση,καθώς είχαν κατακτήσει το Κυπελλούχων,αλλά έχασαν το Κύπελλο στο Σ.Ε.Φ απ' τον Πανιώνιο.
Το 2-0 νίκες που τους είχαμε απ' την κανονική περίοδο,ίσως τελικά αποδείχθηκε παγίδα.Είτε γιατί εμείς τους υποτιμήσαμε,πιστεύοντας ότι εύκολα δύσκολα θα κάνουμε τις δυο νίκες,είτε γιατί αυτοί δεν είχαν να χάσουν κάτι και πείσμωσαν,αλλά η φράση "η καρδιά του πρωταθλητή" βρίσκει πλήρη εφαρμογή σ' αυτό που ακολούθησε.
Μας κάνουν το 2-2 νίκες αλλά εκεί είναι που θέλει καρδιά (και @@) για να κάνεις το μεγάλο άλμα,τις πιο κρίσιμες νίκες,για να πάρεις το πρωτάθλημα.Η μπάλα είναι πιο βαριά,όταν ξέρεις ότι παίζεις με τον 6 συνεχόμενες χρονιές πρωταθλητή.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν,που έκαναν λανθασμένες επαναφορές σε δυο συνεχόμενα ματς,δεν είναι τυχαίο που εμείς βάλαμε και το τρίποντο και το "τρίποντο" και κάναμε το 4-2.
Και δεν είναι τυχαίο που το πρωτάθλημα που πήραν την επόμενη χρονιά,δεν το πήραν από μας,σε σειρά αγώνων εναντίον μας δηλαδή,αλλά αυτός (ο χθεσινός,τότε) που τόλμησε να σηκώσει χέρι απέναντι στον Γκάλη,ρώτησε "τι να κάνω" κι απ' τον πάγκο του είπαν: "μη βάλεις τις βολές" (γιατί θα βρούμε στον τελικό τον Αυτοκράτορα...).
Με το τέλος εκείνης της χρονιάς ολοκληρώθηκε κι ο κύκλος του Άκη Μιχαηλίδη,με 7 πρωταθλήματα σε 8 χρόνια (θα επανέλθει,για λίγο,μεσούσης της επόμενης χρονιάς) και το καλοκαίρι του 1991 θα αναλάβουν ο Σπύρου με τον Πεταλίδη.
Προπονητής μας,ο Μιχάλης Κυρίτσης (διαδέχθηκε τον Λάζαρο Λέσιτς) που ήταν ο προπονητής του Παναθηναϊκού στο μπαράζ της Κέρκυρας το 1984,στερώντας μας το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά αλλά περνώντας στην ιστορία ως ο τελευταίος πρωταθλητής προπονητής μας.
Η τελευταία επίθεση του ΠΑΟΚ πηγαίνει στο καναβάτσο και ο Άρης είναι Πρωταθλητής Ελλάδος. Η ταπείνωση φέρνει τον Μπάνε Πρέλεβιτς "αγκαλιά" με τον Νίκο Γκάλη και ο τελευταίος θα του δώσει ένα γερό μάθημα πυγμαχίας βάζοντας το κερασάκι στη τούρτα... Φώτο: Ο "Πατριάρχης" του Άρη και αείμνηστος Ανέστης Πεταλίδης πανευτυχής σηκώνει το τρόπαιο των Πρωταθλητών.
Αν μας έλεγαν,τον Μάιο του 1991,ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο μας πρωτάθλημα και θα περνούσαν 29 χρόνια από τότε για να σχολιάζουμε σήμερα,σίγουρα θα τον κοιτούσαμε σαν "Αρειανό" (εξωγήινο δηλαδή).
Κι αυτό διότι ουδείς μπορούσε να προβλέψει τι θα ερχόταν.
Δηλαδή την είσοδο του Κόκκαλη (το καλοκαίρι εκείνο),την κάθοδο Ιωαννίδη στην Αθήνα (το καλοκαίρι εκείνο),την επαγγελματοποίηση του μπάσκετ με τα συμβόλαια (απ' το 1992 αυτό) που όπως και στο ποδόσφαιρο το 1979,αποδείχθηκε κακή εξέλιξη για το σύλλογο μας,για να μην πιάσουμε τα εσωτερικά μας απ' το καλοκαίρι του 1992 και μετά.
Τελειώσαμε την κανονική περίοδο στην 1η θέση με δυο ήττες σε 22 αγωνιστικές.Καμία απ΄τις δυο ήττες μας δεν έγιναν απ' τον αντίπαλο μας για το πρωτάθλημα αλλά από Πανιώνιο (1η αγωνιστική Β' γύρου) και ΑΕΚ (7η αγωνιστική Β' γύρου) με το καλάθι του Γκέκου στο τελευταίο δευτερόλεπτο.Ίσως,γι' αυτό κι η μοίρα μας τα έφερε έτσι,καθώς μας χρωστούσε κάτι και το κερδίσαμε στο 5ο και 6ο τελικό πρωταθλήματος.Παράλληλα απ' την ΑΕΚ αποκλειστήκαμε και στο Κύπελλο,σε νοκ άουτ αγώνα στο νεόδμητο γηπεδάκι που είχαν χτίσει και φαίνεται μας επηρέαζε ως έδρα,για να ΄χουμε αυτές τις δυο ήττες εκείνη τη χρονιά ενώ είχαμε να χάσουμε απ' τη συγκεκριμένη ομάδα 8 χρόνια (γι' αυτό και τα έξαλλα πανηγύρια που βλέπετε στα βίντεο)
Γράψαμε ότι ήμασταν η γενιά της κατοστάρας.Η χρονιά αυτή ήταν γεμάτη από κατοστάρες (στην χειρότερη,διότι ζήσαμε και 137 πόντους στο Περιστέρι κι άλλες 8 φορές πάνω από 110 πόντους) με αποτέλεσμα ο μέσος όρος επίθεσης μας (106.9 πόντοι) να είναι ο δεύτερος καλύτερος στην ιστορία μας (πρώτος αυτός της χρονιάς 87-88,με 108.7 πόντους μέσο όρο).
Έτσι,επιστρέψαμε στην κορυφή της επίθεσης στο πρωτάθλημα μετά από δυο χρόνια,ενώ στα 14 χρόνια (1978-1992) μόλις 3 φορές δεν ήμασταν η καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος.
Μ' αυτόν τον Άρη μεγαλώσαμε,φουλ επίθεση,μεγάλοι σκόρερς,απολαμβάναμε και μπάσκετ και τρόπαια.
Πάμε στους τελικούς.Καλύτερα,να υπενθυμίσουμε τον τρόπο διεξαγωγής των play off,που ΄χε αλλάξει πάλι.Μετρούσαν οι νίκες της κανονικής περιόδου και για να κερδίσεις μια σειρά,έπρεπε να συμπληρώσεις τις 4 νίκες.
Στα ημιτελικά αποκλείσαμε τον 4ο Ηρακλή με 2/2 νίκες (διαφορές 20 πόντων και στα δυο ματς) και φτάσαμε στον τελικό με παοκ.
Αυτοί ήταν σε μια περίεργη κατάσταση,καθώς είχαν κατακτήσει το Κυπελλούχων,αλλά έχασαν το Κύπελλο στο Σ.Ε.Φ απ' τον Πανιώνιο.
Το 2-0 νίκες που τους είχαμε απ' την κανονική περίοδο,ίσως τελικά αποδείχθηκε παγίδα.Είτε γιατί εμείς τους υποτιμήσαμε,πιστεύοντας ότι εύκολα δύσκολα θα κάνουμε τις δυο νίκες,είτε γιατί αυτοί δεν είχαν να χάσουν κάτι και πείσμωσαν,αλλά η φράση "η καρδιά του πρωταθλητή" βρίσκει πλήρη εφαρμογή σ' αυτό που ακολούθησε.
Μας κάνουν το 2-2 νίκες αλλά εκεί είναι που θέλει καρδιά (και @@) για να κάνεις το μεγάλο άλμα,τις πιο κρίσιμες νίκες,για να πάρεις το πρωτάθλημα.Η μπάλα είναι πιο βαριά,όταν ξέρεις ότι παίζεις με τον 6 συνεχόμενες χρονιές πρωταθλητή.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν,που έκαναν λανθασμένες επαναφορές σε δυο συνεχόμενα ματς,δεν είναι τυχαίο που εμείς βάλαμε και το τρίποντο και το "τρίποντο" και κάναμε το 4-2.
Και δεν είναι τυχαίο που το πρωτάθλημα που πήραν την επόμενη χρονιά,δεν το πήραν από μας,σε σειρά αγώνων εναντίον μας δηλαδή,αλλά αυτός (ο χθεσινός,τότε) που τόλμησε να σηκώσει χέρι απέναντι στον Γκάλη,ρώτησε "τι να κάνω" κι απ' τον πάγκο του είπαν: "μη βάλεις τις βολές" (γιατί θα βρούμε στον τελικό τον Αυτοκράτορα...).
Με το τέλος εκείνης της χρονιάς ολοκληρώθηκε κι ο κύκλος του Άκη Μιχαηλίδη,με 7 πρωταθλήματα σε 8 χρόνια (θα επανέλθει,για λίγο,μεσούσης της επόμενης χρονιάς) και το καλοκαίρι του 1991 θα αναλάβουν ο Σπύρου με τον Πεταλίδη.
Προπονητής μας,ο Μιχάλης Κυρίτσης (διαδέχθηκε τον Λάζαρο Λέσιτς) που ήταν ο προπονητής του Παναθηναϊκού στο μπαράζ της Κέρκυρας το 1984,στερώντας μας το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά αλλά περνώντας στην ιστορία ως ο τελευταίος πρωταθλητής προπονητής μας.